Jean Caubo
text, no JavaScript Log in  Deze pagina in het NederlandsDiese Seite auf DeutschThis page in English - ssssCette page en FrançaisEsta página em Portuguêspara cima volte

Os nomes nas paredes

Wikimedia

Limburg 1940-1945,
Menu principal

  1. Pessoas
  2. Eventos/ Históricos
  3. Grupos de resistência
  4. Cidades e Vilas
  5. Campos de concentração
  6. Valkenburg 1940-1945

A história não é apenas a reprodução das cinzas,
mas também a passagem do fogo
Thomas Morus

Jean Caubo

Creative Commons License Este site está sob uma licença Creative Commons:
• Sem uso comercial
• Sem alterações Você é livre para compartilhar - copiar, distribuir e transmitir o site, também parcialmente, mas não para fins comerciais..
Você não pode alterar, transformar ou construir sobre este trabalho e, claro, você deve indicar o autor e a fonte, bem como as condições da licença.

Jean-Michel Caubo
 1891-04-28 Maastricht      1945-02-13 Außenkommando Dautmergen
- Schin op Geul - vroeg verzet -

Nederlands |Deutsch |English |Français |

Nederlands

Wie helpt ons bewijzen dat Jean Michel Caubo in bezet Parijs Joden hielp?

Eén van de voorvechters, die alles in het werk stelt om de erkenning van Jean Michel als Rechtvaardige onder de Volkeren door Yad Vashem gerealiseerd te krijgen, is Maarten Eliasar uit Amsterdam. Een uitzending van Netwerk, waarin werd ingegaan op een afwijzing door Yad Vashem van een ingediend verzoek tot erkenning, was voor hem aanleiding tot het schrijven van onderstaand ingezonden stuk in Het Parool van 20 maart 2009.

Starre houding van Yad Vashem

De commotie over het niet toekennen van de Yad Vashem-onderscheiding aan twee families die onderduik verschaften aan de protestants geworden Joodse familie Sanders, kwam op een moment dat ik mijzelf ook afvroeg waar men bij Yad Vashem in Jeruzalem nou eigenlijk mee bezig is.

Al enkele jaren ben ik bezig met de aanvraag voor de onderscheiding voor de Nederlandse verzetsheld Jean M. Caubo. Dankzij hem konden vele Joodse vluchtelingen vanuit het Gare du Nord‚ waar hij werkte, buiten de Duitse controleposten om Parijs inkomen. Zijn tweelingzoons begeleidden de groepjes vluchtelingen naar de metrostations. In hun huis verschaften ze de vluchtelingen voedsel voor de verdere reis, en desnoods ook tijdelijk onderdak.

Omdat Caubo en zijn zoons hun werk logischerwijs in alle anonimiteit verrichtten, zijn de door Yad Vashem vereiste levende Joodse getuigen niet te vinden. Er is echter een overweldigende hoeveelheid secundair bewijs van zijn activiteiten. Caubo werkte voor de ontsnappingsorganisatie Dutch-Paris, die onder leiding stond van de Nederlandse zevendedagadventist Jean Weidner. Die organisatie heeft zo’n 800 Joden, onder wie mijn vader, en 200 niet-Joden (verzetsmensen en neergehaalde geallieerde vliegers) gered.

En dáár zit hem nu de kneep: uit mijn correspondentie met de directeur-generaal van Yad Vashem, de heer Eitan, komt naar voren dat de heer Caubo de erkenning wordt onthouden, omdat Dutch Paris ook niet-Joden heeft gered (!) en Caubo’s intentie om specifiek Joden te redden niet kan worden vastgesteld.

Jean M. Caubo is in februari 1944 gearresteerd en eind 1944 omgekomen in Dautmergen, een Duits Nacht- und Nebelkamp. Zijn vrouw stierf enkele weken na zijn aanhouding bij een geallieerd bombardement op Parijs. De laatste van de nog levende tweelingzoons is onlangs overleden.

En ik, ik blijf mij inzetten om Yad Vashem ervan te overtuigen dat deze in mijn ogen zeer onrechtvaardige en met beschamende argumenten onderbouwde serie van afwijzingen dient te worden gevolgd door de erkenning door de staat Israël van Jean M. Caubo als een Rechtvaardige onder de Volkeren.

Maarten Eliasar, Amsterdam


20 de krant
Origineel van het onderstaande: http://www.caubo.com/dekrant.pdf

January 2011
December 23, 2010

Wie helpt ons bewijzen dat Jean Michel Caubo in bezet Parijs Joden hielp?

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak woonde Jean Michel (oorspronkelijk Johannes Michael) Caubo al twintig jaar in Parijs. Geboren in Maastricht en opgegroeid in Schin op Geul was hij dankzij zijn loopbaan bij de spoorwegen in Parijs terecht gekomen, waar hij met zijn gezin - zijn vrouw Marie, tweelingjongens Henri en Josy van 13 en dochtertje Jeannine van 6 - vlak bij het Gare du Nord woonde.

Tijdens de oorlog werd Jean actief in het verzet. In het begin van de oorlog hielp hij mensen uit verschillende bezette landen die op de vlucht waren voor de bezetters en die via de internationale treinroute, waar Jean op de treinen werkte, naar neutraal of geallieerd grondgebied probeerden te komen.
Op een zeker moment werd de internationale route van Amsterdam naar Parijs opgeheven door de bezetter en Jean Caubo kreeg een nieuwe positie met eigen kantoor aangeboden op het Gare du Nord.
Dat was een ideale plek om het verzet te helpen en hij werd actief bij Dutch-Paris. Dat was een verzetsgroep onder leiding van Jean Weidner, een Nederlander die eigenaar was van een textielzaak in Lyon. Andere leden van de groep waren onder meer Herman Laatsman, viceconsul te Parijs, Jacques Rens, Benno Nijkerk en Salomon Chait. De groep stelde zich ten doel om ontsnappingswegen van de bezette gebieden naar neutraal Zwitserland en Spanje te creëren en exploiteren. De organisatie redde ongeveer 800 Joden en 200 piloten.

Verraad

De twee zonen van Jean hielpen bij dit werk. Ze waren geboren en getogen in Parijs en kenden de straten en wegen van Parijs als hun broekzak. Ze vingen mensen op het Gare du Nord op, die ze meenamen. De jongens, toen 16 of 17 jaar oud liepen voorop, op een afstand, om geen argwaan te wekken, gevolgd door de vluchtelingen. De jongens brachten hen naar de ingang van de metro waar iemand anders hen overnam en het groepje verder begeleidde. De groep kon soms alleen uit mannen bestaan, maar er waren ook af en toe vrouwen bij. Als het alleen mannen waren, was de kans groot dat het piloten waren, als er vrouwen bij waren ging het om Joodse echtparen.
Op 9 Februari 1944 werd een koerierster van de Dutch-Paris groep op straat gearresteerd door een beruchte politieafdeling die nauw samen werkte met de Gestapo en die vol zat met Franse verraders. Toen zij gearresteerd werd, had ze een boekje met namen en adressen. Ze probeerde het nog weg te gooien, maar de politie had haar door. Een van de politieagenten keek er naar, glimlachte en zei: “Dat is net waar we naar zoeken”.
In het boekje stonden de naam en het adres van Jean Caubo. Op 12 februari 1944 werd hij met zijn gezin gearresteerd. Na een paar dagen werden Mevrouw Caubo en de kinderen vrijgelaten. Maar Jean werd gevangen gehouden. Later die avond werd hij overgeleverd aan de Gestapo. Hij zat achtereenvolgens opgesloten in de gevangenis in Fresnes, de gevangenis in Romainville, de gevangenis in Compiègne, het concentratiekamp Natzweiler-Strutthof, het concentratiekamp Dachau, het concentratiekamp Ottobrunn en het Außenkommando Dautmergen/Schoemberg, waar hij op 13 februari 1945 bezweek.

Naoorlogse speurtocht

Het laatste contact dat iemand van zijn familie met Jean had was toen zijn 17-jarige zoon Henri toegestaan werd om vijf minuten met zijn Vader te spreken in de gevangenis van Compiègne. Jean werd de kamer ingemarcheerd tussen twee gewapende soldaten. Zoon Henri moest het kort houden en vertelde Jean dat zijn vrouw Marie bij een bombardement omgekomen was.
Jean’s oudste broer Jos, mijn vader, die in Nederland woonde had zijn broer voor de oorlog beloofd dat hij voor de familie zou zorgen als Jean iets zou overkomen. Na de bevrijding begon hij met verwoede nasporingen om informatie te krijgen. Hij wist niet of Jean Caubo nog leefde of dat hij dood was. Niemand in Nederland wist zelfs maar dat Jean gearresteerd was. Niemand wist hoe het met de rest van de familie ging.
Het eerste spoor was een brief van een medegevangene van Jean, een zekere M. van Beek, gedateerd 22 augustus 1945. Daarin stond dat Jean Caubo tegen het eind van 1944 was gestorven en dat de kinderen nog leefden. Van Beek schreef onder meer: ‘Jean was een grote vriend van ons gedurende onze gevangenschap en zijn optimisme was altijd een inspiratie voor ons. Hij hield onze moraal hoog. Maar ongelukkigerwijze heeft hij het einde niet kunnen meemaken’. De overlijdensdatum was niet correct. Maar dit is begrijpelijk in een concentratiekamp verlies je de greep op maanden en dagen.

Zorg voor de kinderen

Op 28 september 1945 werd Jos door Het Nederlandse Rode Kruis officieel geïnformeerd dat zijn broer Jean was overleden op 13 februari 1945 in het concentratiekamp Dautmergen. Hij was pas 53 jaar oud. Op 16 oktober 1945 kwam een andere gevangene, Bert Spierings, een Belg, Jos Caubo opzoeken om hem ook te vertellen dat Jean Caubo dood was. Het duurde meer dan een jaar voordat de autoriteiten zijn dood officieel accepteerden en het papierwerk voltooiden.


Foto: Jean Michel Caubo

Op 11 februari 1947 probeerde Jos, Jean’s lichaam naar Nederland te krijgen voor een officiële begrafenis, maar het werd nooit gevonden.
Nu kwam de zorg voor de kinderen aan de orde. Er was grote onzekerheid over wat er met hen gebeurd was. Er was door de oorlog al vijf jaar geen contact meer geweest tussen de families in Frankrijk en Nederland. Jos probeerde direct na de oorlog al om een paspoort en visum voor Frankrijk te bemachtigen. Op 15 november 1945, zes maanden nadat de oorlog eindigde, kreeg hij eindelijk de benodigde papieren. Hij deed wat nodig was om de kinderen in Nederland te krijgen. Hij maakte contact met de viceconsul in Parijs en ook met Jean Weidner, het hoofd van de Verzetsgroep. Ze hielpen hem en deden alles wat ze konden.
De twee jongens gingen mee naar Nederland. Hun zusje Jeannine ging liever naar België, naar de broer van haar moeder. De jongens arriveerden in december 1945 in Nederland. Ze bleven in Nederland en werden in 1947 formeel geadopteerd door Jos en zijn vrouw. Jeannine bleef na veel gerechtelijke rompslomp bij haar oom en tante in België.

Holocaustmuseum

De tweeling moest nu in militaire dienst. Henri kwam bij de Marine; Josy bij de Huzaren van Boreel. Beiden werden naar Nederlands Oost-Indië gezonden om tegen de onafhankelijksstrijders te vechten. Josy keerde na Indië terug naar Parijs, zijn geboortestad. Op 21 juli 1953, de dag voor zijn huwelijk stierf hij samen met vijf anderen tijdens een tragisch luchtvaartongeluk. Henri trouwde na zijn terugkeer uit Indië naar Nederland met Corrie Eestermans. Hij zag geen toekomst voor zichzelf en zijn gezin in Nederland en emigreerde in 1957 naar de Verenigde Staten. Daar stierf hij in 2008. Jeannine trouwde in België en is daar blijven wonen. Ze is nu weduwe.
Jean Caubo ontving postuum diverse Franse, Amerikaanse en Nederlandse onderscheidingen. Hij wordt geëerd op oorlogsmonumenten in Nederland en Frankrijk.
Een jaar of zeven geleden bezocht ik het Holocaust museum in Washington, DC. Opeens zag ik een foto van Jean Weidner. Mijn adem stokte. Dat was de verzetsman met wie Jean Caubo gewerkt had! Op die foto werd hij geëerd omdat hij 800 Joden en 200 geallieerde piloten gered had. Hij verdiende dat. Maar ik vond dat Jean Caubo die eer ook toekwam.
Ik ben de neef van Jean Caubo en ben nu al jaren bezig om hem geëerd te krijgen door Yad Vashem in Israël. Ik voelde me optimistisch dat hij aan de kwalificaties voldeed. Maar ik was fout. We zijn al drie of vier keer door Yad Vashem afgewezen. Ik moet van Yad Vashem, met nog levende getuigen aankomen die zeggen dat Jean Caubo Joden gered heeft - na 65 jaar!
Ongeveer een jaar geleden vonden we nog een overlevende Joodse getuige. Maar deze keer werd de aanvraag afgewezen omdat niet bewezen is dat Jean Caubo zich bewust was van het feit dat hij Joden redde, omdat de organisatie waarvoor hij werkte ook niet-Joodse vluchtelingen hielp.

Erkenning door Yad Vashem

Bij gebrek aan getuigen is een andere manier om Yad-Vashem erkenning te krijgen papieren te overleggen die aantonen dat Jean Joden gered heeft. Als teenager hoorde ik in 1945 een gesprek tussen mijn vader en zijn broers in de herdenkingsdienst. Een van de broers vroeg hem waarom Jean gearresteerd was. Mijn vader zei: “Hij heeft Joden en piloten helpen ontsnappen”. Bovendien heeft zijn zoon Henri, voor hij stierf, verklaard geholpen te hebben met groepjes mensen, waar vaak vrouwen bij waren, dat waren dus Joodse echtparen, want de piloten reisden zonder vrouwen.
Ik heb hulp gekregen van een Amsterdamse arts, die weet hoe Yad Vashem, dat bureaucratisch kan zijn, functioneert. Maar tot nu toe zonder succes. Yad Vashem erkent dat Jean Caubo als verzetsman alle eer verdient, maar er is bewijs nodig dat hij bewust Joden geholpen heeft. Ik heb nog geprobeerd Jean Weidner te bereiken. Maar die is in 1995 gestorven. Is er misschien iemand onder de lezers die zich iets van hun ouders kunnen herinneren? Een vriendelijke man die ze in Parijs geholpen heeft? Yad Vashem wil getuigen hebben en ik wil er graag voor zorgen dat mijn oom, die zijn leven gegeven heeft voor de vrijheid van zovelen, de erkenning krijgt die hem toekomt.

Harry Caubo
Ivins, Utah


Deutsch

Wer hilft uns zu beweisen, dass Jean Michel Caubo Juden im besetzten Paris geholfen hat?

Einer der Protagonisten, der alle Anstrengungen unternimmt, um die Anerkennung von Jean Michel als Gerechter unter den Völkern durch Yad Vashem zu erreichen, ist Maarten Eliasar aus Amsterdam. Eine Sendung von Netwerk, die auf die Ablehnung eines eingereichten Antrags auf Anerkennung durch Yad Vashem reagierte, veranlasste ihn, das unten eingereichte Dokument am 20. März 2009 in der Tageszeitung Het Parool zu verfassen.

Starre Haltung von Yad Vashem

Die Aufregung darüber, dass zwei Familien, die die protestantisch gewordene jüdische Familie Sanders versteckt hatten, die Auszeichnung Yad Vashem nicht verliehen wurde, kam zu einer Zeit, als auch ich mich fragte, was die Leute bei Yad Vashem in Jerusalem eigentlich machen.

Seit einigen Jahren arbeite ich am Antrag für den niederländischen Widerstandshelden Jean M. Caubo. Dank ihm konnten viele jüdische Flüchtlinge aus dem Gare du Nord, wo er arbeitete, an den deutschen Kontrollpunkten vorbei, nach Paris rin kommen. Seine Zwillingssöhne begleiteten die Flüchtlingsgruppen zu den U-Bahnstationen. In ihrem Haus versorgten sie die Flüchtlinge mit Lebensmitteln für die Weiterreise und gaben ihnen nötigenfalls auch Obdach.

Da Caubo und seine Söhne ihre Arbeit logischerweise in völliger Anonymität verrichteten, können die von Yad Vashem geforderten lebenden jüdischen Zeugen nicht gefunden werden. Es gibt jedoch eine überwältigende Anzahl von sekundären Beweisen für seine Aktivitäten. Caubo arbeitete für die Fluchtorganisation Dutch-Paris, die vom niederländischen Adventisten Jean Weidner geleitet wurde. Diese Organisation hat rund 800 Juden, darunter meinen Vater, und 200 Nichtjuden (Widerstandskämpfer und abgeschossene alliierte Flieger) gerettet.

Und das ist gerade der Punkt: Meine Korrespondenz mit dem Generaldirektor von Yad Vashem, Herrn Eitan, zeigt, dass Herrn Caubo die Anerkennung verweigert wird, weil d Dutch Paris auch Nichtjuden gerettet hat (!) und weil bei Caubo keine Absicht festgestellt werden kann, gerade Juden zu retten.

Jean M. Caubo wurde im Februar 1944 verhaftet und starb Ende 1944 in Dautmergen, einem deutschen Nacht- und Nebel-Lager. Seine Frau starb wenige Wochen nach seiner Verhaftung bei einem Bombenangriff der Alliierten auf Paris. Der letzte der noch lebenden Zwillingssöhne ist kürzlich verstorben.

Und ich werde weiter daran arbeiten, Yad Vashem davon zu überzeugen, dass dieser meiner Ansicht nach sehr ungerechten und beschämenden Reihe von Ablehnungen die Anerkennung von Jean M. Caubo als Gerechter unter den Völkern durch den Staat Israel folgen sollte .

Maarten Eliasar, Amsterdam


20 de krant
Original des folgenden Textes:
http://www.caubo.com/dekrant.pdf

Januar 2011
23. Dezember 2010

Wer hilft uns zu beweisen, dass Jean Michel Caubo Juden im besetzten Paris geholfen hat?

Als der Zweite Weltkrieg ausbrach, hatte Jean Michel (ursprünglich Johannes Michael) Caubo zwanzig Jahre in Paris gelebt. Geboren in Maastricht und aufgewachsen in Schin op Geul, arbeitete er dank seiner Karriere bei den Eisenbahnen in Paris, wo er und seine Familie - seine Frau Marie, die Zwillingsjungen Henri und Josy (13) und die Tochter Jeannine (6) - in der Nähe des Gare du Nord standen gelebt.

Während des Krieges wurde Jean im Widerstand aktiv. Zu Beginn des Krieges half er Menschen aus verschiedenen besetzten Ländern, vor den Besatzern zu fliehen und über die internationale Zugstrecke, auf der Jean in den Zügen arbeitete, in neutrales oder verbündetes Gebiet zu gelangen.
Irgendwann wurde die internationale Route von Amsterdam nach Paris von den Besatzungsmächten abgesagt und Jean Caubo wurde eine neue Stelle mit eigenem Büro am Gare du Nord angeboten.
Das war ein idealer Ort, um dem Widerstand zu helfen, und er wurde in Niederländisch-Paris aktiv. Dies war eine Widerstandsgruppe unter der Leitung von Jean Weidner, einem Niederländer, der ein Textilgeschäft in Lyon besaß. Weitere Mitglieder der Gruppe waren Herman Laatsman, Vizekonsul in Paris, Jacques Rens, Benno Nijkerk und Salomon Chait. Ziel der Gruppe war es, Fluchtwege von den besetzten Gebieten in die neutrale Schweiz und nach Spanien zu schaffen und zu betreiben. Die Organisation rettete etwa 800 Juden und 200 Piloten.

Verrat

Jean’s zwei Söhne halfen bei dieser Arbeit. In Paris geboren und aufgewachsen, kannten sie die Straßen und Wege von Paris wie ihre Westentasche. Sie empfingen Menschen am Gare du Nord, die sie mitnahmen. Die Jungen, damals 16 oder 17 Jahre alt, waren in einiger Entfernung an der Front, um keinen Verdacht zu erregen, gefolgt von den Flüchtlingen. Die Jungen brachten sie zum Eingang der U-Bahn, wo jemand anderes sie übernahm und die Gruppe weiter führte. Manchmal konnte die Gruppe nur aus Männern bestehen, aber von Zeit zu Zeit gab es auch Frauen. Wenn sie nur Männer waren, waren sie wahrscheinlich Piloten, wenn es Frauen gab, waren sie jüdische Paare.
Am 9. Februar 1944 wurde ein Kurier der niederländisch-Pariser Gruppe auf der Straße von einer berüchtigten Polizeibehörde festgenommen, die eng mit der Gestapo zusammenarbeitete und voller französischer Verräter war. Als sie verhaftet wurde, hatte sie eine Broschüre mit Namen und Adressen. Sie versuchte es wegzuwerfen, aber die Polizei bemerkte es. Einer der Polizisten sah es sich an, lächelte und sagte: "Genau das suchen wir."
Die Broschüre enthielt den Namen und die Adresse von Jean Caubo. Am 12. Februar 1944 wurde er mit seiner Familie festgenommen. Nach einigen Tagen wurden Frau Caubo und die Kinder freigelassen. Aber Jean wurde gefangen gehalten. Später am Abend wurde er der Gestapo übergeben. Er wurde nacheinander im Fresnes-Gefängnis, im Romainville-Gefängnis, im Compiègne-Gefängnis, im Konzentrationslager Natzweiler-Strutthof, im Konzentrationslager Dachau, im Konzentrationslager Ottobrunn und im Außenkommando Dautmergen / Schoemberg inhaftiert, wo er am 13. Februar 1945 erlag.

Schatzsuche nach dem Krieg

Der letzte Kontakt, den jemand in seiner Familie mit Jean hatte, war, als sein 17-jähriger Sohn Henri fünf Minuten lang im Compiègne-Gefängnis mit seinem Vater sprechen durfte. Jean wurde zwischen zwei bewaffneten Soldaten in den Raum marschiert. Sohn Henri musste sich kurz fassen und sagte Jean, dass seine Frau Marie bei einem Bombenanschlag gestorben war.
Jean’s ältester Bruder Jos, mein Vater, der in den Niederlanden lebte, hatte seinem Bruder vor dem Krieg versprochen, dass er sich um die Familie kümmern würde, wenn Jean etwas zustoßen würde. Nach der Befreiung begann er verzweifelt nach Informationen zu suchen. Er wusste nicht, ob Jean Caubo am Leben war oder ob er tot war. Niemand in den Niederlanden wusste, dass Jean verhaftet worden war. Niemand wusste, wie es dem Rest der Familie ging.
Die erste Spur war ein Brief eines Mitgefangenen von Jean, eines gewissen M. van Beek, vom 22. August 1945. Es hieß, Jean Caubo sei gegen Ende 1944 gestorben und die Kinder lebten noch. Van Beek schrieb unter anderem: "Jean war während unserer Gefangenschaft ein großartiger Freund von uns und sein Optimismus war immer eine Inspiration für uns. Er hat unsere Moral hoch gehalten. Aber leider konnte er das Ende nicht sehen. " Das Todesdatum war nicht korrekt. Aber das ist verständlich in einem Konzentrationslager, in dem man die Kontrolle über Monate und Tage verliert.

Kümmere dich um die Kinder

Am 28. September 1945 wurde Jos vom niederländischen Roten Kreuz offiziell darüber informiert, dass sein Bruder Jean am 13. Februar 1945 im Konzentrationslager Dautmergen gestorben war. Er war erst 53 Jahre alt. Am 16. Oktober 1945 besuchte ein anderer Gefangener, der Belgier Bert Spierings, Jos Caubo, um ihm ebenfalls mitzuteilen, dass Jean Caubo tot war. Es dauerte über ein Jahr, bis die Behörden seinen Tod offiziell akzeptierten und den Papierkram erledigten.


Foto: Jean Michel Caubo

Am 11. Februar 1947 versuchte Jos, Jean’s Leiche zu einer offiziellen Beerdigung in die Niederlande zu bringen, aber sie wurde nie gefunden.
Die Betreuung der Kinder wurde nun besprochen. Es bestand große Unsicherheit darüber, was mit ihnen geschehen war. Wegen des Krieges gab es seit fünf Jahren keinen Kontakt zwischen den Familien in Frankreich und den Niederlanden. Jos versuchte unmittelbar nach dem Krieg, einen Pass und ein Visum für Frankreich zu bekommen. Am 15. November 1945, sechs Monate nach Kriegsende, erhielt er schließlich die notwendigen Papiere. Er tat, was nötig war, um die Kinder in die Niederlande zu holen. Er kontaktierte den Vizekonsul in Paris und auch Jean Weidner, den Leiter der Widerstandsgruppe. Sie halfen ihm und taten alles, was sie konnten.
Die beiden Jungen gingen in die Niederlande. Ihre Schwester Jeannine zog es vor, nach Belgien zu gehen, zum Bruder ihrer Mutter. Die Jungen kamen im Dezember 1945 in die Niederlande. Sie blieben in den Niederlanden und wurden 1947 von Jos und seiner Frau offiziell adoptiert. Jeannine blieb nach viel juristischen Umständen bei ihrem Onkel und ihrer Tante in Belgien.

Holocaust Museum

Die Zwillinge traten nun in den Militärdienst ein. Henri trat der Marine bei; Josy bei den Husaren von Boreel. Beide wurden nach Niederländisch-Ostindien geschickt, um gegen die Unabhängigkeitskämpfer zu kämpfen. Nach Indien kehrte Josy nach Paris zurück, seiner Heimatstadt. Am 21. Juli 1953, einen Tag vor seiner Hochzeit, starben er und fünf andere bei einem tragischen Flugzeugabsturz. Nach seiner Rückkehr aus Indien in die Niederlande heiratete Henri Corrie Eestermans. Er sah keine Zukunft für sich und seine Familie in den Niederlanden und wanderte 1957 in die USA aus. Er starb dort im Jahr 2008. Jeannine heiratete in Belgien und blieb dort. Sie ist jetzt eine Witwe.
Jean Caubo erhielt posthum mehrere französische, amerikanische und niederländische Auszeichnungen. Er wird auf Kriegsdenkmälern in den Niederlanden und in Frankreich geehrt.
Vor ungefähr sieben Jahren besuchte ich das Holocaust-Museum in Washington, DC. Plötzlich sah ich ein Foto von Jean Weidner. Mein Atem stockte. Das war der Widerstandsmann, mit dem Jean Caubo gearbeitet hatte! Auf diesem Foto wurde er für die Rettung von 800 Juden und 200 alliierten Piloten geehrt. Das hat er verdient. Aber ich dachte, Jean Caubo hätte diese Ehre auch verdient.
Ich bin Jean Caubos Cousin und versuche seit Jahren, ihn von Yad Vashem in Israel zu ehren. Ich war optimistisch, dass er die Qualifikationen erfüllt hat. Aber ich habe mich geirrt. Wir wurden drei- oder viermal von Yad Vashem abgelehnt. Ich muss aus Yad Vashem kommen, mit lebenden Zeugen, die sagen, dass Jean Caubo Juden gerettet hat - nach 65 Jahren!
Vor ungefähr einem Jahr fanden wir einen überlebenden jüdischen Zeugen. Diesmal wurde der Antrag jedoch abgelehnt, da nicht nachgewiesen wurde, dass Jean Caubo sich der Tatsache bewusst war, dass er Juden rettete, da die Organisation, für die er arbeitete, auch nichtjüdischen Flüchtlingen half.

Anerkennung durch Yad Vashem

Falls es keine Zeugen gibt, besteht eine andere Möglichkeit, die Anerkennung von Yad-Vashem zu erlangen. Und zwar darin, Papiere vorzulegen, aus denen hervorgeht, dass Jean Juden gerettet hat. Als Teenager hörte ich 1945 im Gedenkgottesdienst ein Gespräch zwischen meinem Vater und seinen Brüdern. Einer der Brüder fragte, warum Jean verhaftet worden sei. Mein Vater sagte: "Er half Juden und Piloten bei der Flucht." Darüber hinaus gab sein Sohn Henri vor seinem Tod an, er habe Gruppen von Menschen geholfen, oft mit Frauen, also seien das jüdische Paare gewesen, weil die Piloten ohne Frauen reisten.
Ich bekam Hilfe von einem Amsterdamer Arzt, der weiß, wie Yad Vashem, das bürokratisch sein kann, funktioniert. Aber bisher ohne Erfolg. Yad Vashem räumt ein, dass Jean Caubo als Widerstandskämpfer Anerkennung verdient, aber es sind Beweise erforderlich, dass er Juden bewusst geholfen hat. Ich habe versucht, Jean Weidner zu erreichen. Aber er starb 1995. Gibt es jemanden unter den Lesern, der sich an etwas über seine Eltern erinnern kann? Ein freundlicher Mensch, der ihnen in Paris geholfen hat? Yad Vashem möchte Zeugen haben und ich möchte sicherstellen, dass mein Onkel, der sein Leben für die Freiheit so vieler gegeben hat, die Anerkennung erhält, die er verdient.

Harry Caubo
Ivins, Utah


English

Who can help us prove that Jean Michel Caubo helped Jews in occupied Paris?

Maarten Eliasar from Amsterdam is one of the protagonists who makes every effort to achieve the recognition of Jean Michel as a righteous among the peoples by Yad Vashem. A broadcast from Netwerk, which responded to Yad Vashem’s rejection of an application for recognition, prompted him to write the document submitted below in the newspaper Het Parool on March 20, 2009.

Rigid stance by Yad Vashem

The excitement that two families that had hidden the Protestant Jewish family Sanders was not given the Yad Vashem award came at a time when I was also wondering what the people at Yad Vashem in Jerusalem were doing.

For a few years now I have been working on the application for the Dutch resistance hero Jean M. Caubo. Thanks to him, many Jewish refugees from the Gare du Nord, where he worked, were able to get past Paris checkpoints to Paris. His twin sons accompanied the refugee groups to the subway stations. In their house, they provided the refugees with food for the onward journey and gave them shelter if necessary.

Since Caubo and his sons logically performed their work in complete anonymity, the living Jewish witnesses required by Yad Vashem cannot be found. However, there is an overwhelming number of secondary evidence of its activities. Caubo worked for the Dutch-Paris refugee organization, which was led by the Dutch Adventist Jean Weidner. This organization saved around 800 Jews, including my father, and 200 non-Jews (resistance fighters and shot down Allied airmen).

And that is precisely the point: my correspondence with the general director of Yad Vashem, Mr. Eitan, shows that Mr. Caubo is refused recognition because d Dutch Paris also saved non-Jews (!) And because no intention can be found in Caubo, to just save Jews.

Jean M. Caubo was arrested in February 1944 and died in Dautmergen, a German night and fog camp, in late 1944. His wife died during an Allied bombing raid on Paris a few weeks after his arrest. The last of the twin sons still alive recently passed away.

And I will continue to work to convince Yad Vashem that this, in my view, very unjust and shameful series of rejections should be followed by the State of Israel’s recognition of Jean M. Caubo as a righteous among the peoples.

Maarten Eliasar, Amsterdam


20 de krant
Original of the text below:
http://www.caubo.com/dekrant.pdf

January 2011
December 23, 2010

Who can help us prove that Jean Michel Caubo helped Jews in occupied Paris?

When World War II broke out, Jean Michel (originally Johannes Michael) Caubo had lived in Paris for twenty years. Born in Maastricht and raised in Schin op Geul, he ended up working for the railways in Paris thanks to his career, where he and his family - his wife Marie, twin boys Henri and Josy, 13, and daughter Jeannine, 6 - were close to the Gare du Nord lived.

During the war, Jean became active in the resistance. Early in the war, he helped people from various occupied countries fleeing the occupiers and trying to get to neutral or allied territory via the international train route where Jean worked on the trains.
At some point the international route from Amsterdam to Paris was canceled by the occupying forces and Jean Caubo was offered a new position with his own office at the Gare du Nord.
That was an ideal place to help the resistance and he became active at Dutch-Paris. This was a resistance group led by Jean Weidner, a Dutchman who owned a textile store in Lyon. Other members of the group included Herman Laatsman, vice consul in Paris, Jacques Rens, Benno Nijkerk and Salomon Chait. The group’s goal was to create and operate escape routes from the occupied territories to neutral Switzerland and Spain. The organization saved about 800 Jews and 200 pilots.

Betrayal

Jean’s two sons helped with this work. Born and raised in Paris, they knew the streets and roads of Paris like the back of their hand. They received people at the Gare du Nord, who took them with them. The boys, then 16 or 17 years old, were at the front, at a distance, not to arouse suspicion, followed by the refugees. The boys took them to the entrance of the metro where someone else took them over and guided the group further. Sometimes the group could only consist of men, but there were also women from time to time. If they were only men, chances are they were pilots, if there were women, they were Jewish couples.
On February 9, 1944, a courier of the Dutch-Paris group was arrested on the street by a notorious police department who worked closely with the Gestapo and was full of French traitors. When she was arrested, she had a booklet with names and addresses. She tried to throw it away, but the police noticed. One of the police officers looked at it, smiled and said, "That’s just what we’re looking for."
The booklet contained the name and address of Jean Caubo. On February 12, 1944, he was arrested with his family. After a few days, Mrs. Caubo and the children were released. But Jean was held captive. Later that evening he was handed over to the Gestapo. He was successively imprisoned in Fresnes prison, Romainville prison, Compiègne prison, Natzweiler-Strutthof concentration camp, Dachau concentration camp, Ottobrunn concentration camp and Außenkommando Dautmergen / Schoemberg, where he succumbed on February 13, 1945.

Post-war treasure hunt

The last contact anyone in his family had with Jean was when his 17-year-old son Henri was allowed to speak to his Father for five minutes in Compiègne prison. Jean was marched into the room between two armed soldiers. Son Henri had to keep it short and told Jean that his wife Marie had died in a bombing.
Jean’s oldest brother Jos, my father, who lived in the Netherlands, had promised his brother before the war that he would take care of the family if something happened to Jean. After the liberation, he started frantic inquiries to get information. He didn’t know if Jean Caubo was alive or if he was dead. Nobody in the Netherlands even knew that Jean had been arrested. Nobody knew how the rest of the family was doing.
The first trace was a letter from a fellow prisoner of Jean, a certain M. van Beek, dated August 22, 1945. It said that Jean Caubo had died towards the end of 1944 and that the children were still alive. Among other things, Van Beek wrote: "Jean was a great friend of ours during our captivity and his optimism was always an inspiration to us. He kept our morale high. But unfortunately he was unable to see the end. " The date of death was not correct. But this is understandable in a concentration camp you lose control of months and days.

Take care of the children

On 28 September 1945, Jos was officially informed by the Dutch Red Cross that his brother Jean had died on 13 February 1945 in the Dautmergen concentration camp. He was only 53 years old. On October 16, 1945, another prisoner, Bert Spierings, a Belgian, visited Jos Caubo to also tell him that Jean Caubo was dead. It took over a year for the authorities to officially accept his death and complete the paperwork.


Photo: Jean Michel Caubo

On February 11, 1947, Jos tried to get Jean’s body to the Netherlands for an official funeral, but it was never found.
Caring for the children was now discussed. There was great uncertainty about what had happened to them. Because of the war, there had been no contact between the families in France and the Netherlands for five years. Jos tried immediately after the war to get a passport and visa for France. On November 15, 1945, six months after the war ended, he finally received the necessary papers. He did what was necessary to have the children in the Netherlands. He made contact with the vice-consul in Paris and also with Jean Weidner, the head of the Resistance group. They helped him and did everything they could.
The two boys went to the Netherlands. Their sister Jeannine preferred to go to Belgium, to her mother’s brother. The boys arrived in the Netherlands in December 1945. They stayed in the Netherlands and were formally adopted in 1947 by Jos and his wife. Jeannine stayed with her uncle and aunt in Belgium after a lot of legal problems.

Holocaust Museum

The twins now entered military service. Henri joined the Navy; Josy at the Hussars of Boreel. Both were sent to the Dutch East Indies to fight against the independence fighters. After India, Josy returned to Paris, his hometown. On July 21, 1953, the day before his wedding, he and five others died in a tragic air crash. After his return from the Indies to the Netherlands, Henri married Corrie Eestermans. He saw no future for himself and his family in the Netherlands and emigrated to the United States in 1957. He died there in 2008. Jeannine married in Belgium and stayed there. She is now a widow.
Jean Caubo received several French, American and Dutch awards posthumously. He is honored on war memorials in the Netherlands and France.
About seven years ago I visited the Holocaust museum in Washington, DC. Suddenly I saw a photo of Jean Weidner. My breath caught. That was the resistance man with whom Jean Caubo had worked! In that photo, he was honored for rescuing 800 Jews and 200 Allied pilots. He deserved that. But I thought Jean Caubo deserved that honor too.
I am Jean Caubo’s cousin and have been trying to get him honored by Yad Vashem in Israel for years now. I felt optimistic that he met the qualifications. But I was wrong. We have been rejected by Yad Vashem three or four times. I have to arrive from Yad Vashem, with living witnesses saying that Jean Caubo saved Jews - after 65 years!
About a year ago we found a surviving Jewish witness. However, this time the application was rejected because it was not proven that Jean Caubo was aware of the fact that he was saving Jews, because the organization he worked for also helped non-Jewish refugees.

Recognition by Yad Vashem

In the absence of witnesses, another way to get Yad-Vashem recognition is to provide papers proving that Jean saved Jews. As a teenager in 1945 I heard a conversation between my father and his brothers in the memorial service. One of the brothers asked why Jean had been arrested. My father said, "He helped Jews and pilots escape." Moreover, before he died, his son Henri stated that he had helped with groups of people, often with women, so they were Jewish couples, because the pilots traveled without women.
I got help from an Amsterdam doctor, who knows how Yad Vashem, which can be bureaucratic, functions. But so far without success. Yad Vashem acknowledges that Jean Caubo deserves credit as a resistance fighter, but evidence is needed that he consciously helped Jews. I tried to reach Jean Weidner. But it died in 1995. Is there anyone among the readers who can remember anything about their parents? A friendly man who helped them in Paris? Yad Vashem wants to have witnesses and I want to make sure that my uncle, who gave his life for the freedom of so many, gets the recognition he deserves.

Harry Caubo
Ivins, Utah


Français

Qui peut nous aider à prouver que Jean Michel Caubo a aidé des Juifs au Paris occupé ?

Maarten Eliasar d’Amsterdam est l’un des protagonistes qui s’efforce de faire reconnaître Jean Michel comme un juste parmi les peuples par Yad Vashem. Une émission de Netwerk, qui a répondu au rejet par Yad Vashem d’une demande de reconnaissance, l’a incité à écrire le document soumis ci-dessous dans le quotidien Het Parool du 20 mars 2009.

Position rigide par Yad Vashem

L’excitation que deux familles qui avaient caché la famille juive protestante Sanders n’ont pas reçu le prix Yad Vashem est venue à un moment où je me demandais également ce que faisaient les gens de Yad Vashem à Jérusalem.

Depuis quelques années, je travaille sur la candidature du héros de la résistance franco-néerlandaise Jean M. Caubo. Grâce à lui, de nombreux réfugiés juifs ont pu passer les points de contrôle à Paris dans la gare du Nord, où il travaillait. Ses fils jumeaux ont accompagné les groupes de réfugiés dans les stations de métro. Dans leur maison, ils ont fourni de la nourriture aux réfugiés pour la suite de leur voyage et leur ont donné un abri si nécessaire.

Puisque Caubo et ses fils ont logiquement effectué leur travail dans un anonymat complet, les témoins juifs vivants requis par Yad Vashem sont introuvables. Cependant, il existe un nombre écrasant de preuves secondaires de ses activités. Caubo a travaillé pour l’organisation d’aide aux réfugiés Dutch-Paris, dirigée par l’adventiste néerlandais Jean Weidner. Cette organisation a sauvé environ 800 juifs, dont mon père, et 200 non-juifs (résistants et des aviateurs alliés qui furent abattus).

Et voilà exactément le point: ma correspondance avec le directeur général de Yad Vashem, M. Eitan, montre que M. Caubo se voit refuser la reconnaissance parce que Dutch Paris a également sauvé des non-juifs (!) Et parce qu’aucune intention ne peut être trouvée à Caubo, pour sauver les Juifs.

Jean M. Caubo fut arrêté en février 1944 et est mort à Dautmergen, un camp de nuit et de brouillard allemand, fin 1944. Sa femme est décédée lors d’un bombardement allié sur Paris quelques semaines après son arrestation. Le dernier des fils jumeaux encore en vie est récemment décédé.

Et je continuerai à travailler pour convaincre Yad Vashem que, selon moi, cette série de rejets très injuste et honteuse devrait être suivie de la reconnaissance par l’État d’Israël de Jean M. Caubo comme un juste parmi les peuples.

Maarten Eliasar, Amsterdam


20 de krant
Original du texte ci-dessous :
http://www.caubo.com/dekrant.pdf

Janvier 2011
23 décembre 2010

Qui peut nous aider à prouver que Jean Michel Caubo a aidé des Juifs au Paris occupé ?

Lorsque la Seconde Guerre mondiale éclate, Jean Michel (à l’origine Johannes Michael) Caubo vit à Paris depuis vingt ans. Né à Maastricht et élevé à Schin op Geul, il a fini par travailler pour les chemins de fer à Paris grâce à sa carrière, où lui et sa famille - sa femme Marie, les jumeaux Henri et Josy, 13 ans, et sa fille Jeannine, 6 ans - vivaient proches de la Gare du Nord.

Pendant la guerre, Jean devint actif dans la résistance. Au début de la guerre, il aidait des gens de divers pays occupés à fuir les occupants et à essayer de se rendre en territoire neutre ou allié via la ligne ferroviaire internationale où Jean travaillait sur les trains.
À un certain moment, la ligne internationale d’Amsterdam à Paris fut annulée par les forces d’occupation et Jean Caubo s’est vu offrir un nouveau poste avec son propre bureau à la Gare du Nord.
C’était un endroit idéal pour aider la résistance et il est devenu actif à Dutch-Paris. Il s’agissait d’un groupe de résistance dirigé par Jean Weidner, un Néerlandais qui possédait un magasin de textile à Lyon. Herman Laatsman, vice-consul à Paris, Jacques Rens, Benno Nijkerk et Salomon Chait étaient également membres du groupe. L’objectif du groupe était de créer et d’exploiter des voies d’évacuation des territoires occupés vers la Suisse et l’Espagne neutres. L’organisation a sauvé environ 800 juifs et 200 aviateurs.

Trahison

Les deux fils de Jean ont aidé à ce travail. Nés et élevés à Paris, ils connaissaient les rues et les routes de Paris comme le fond de leur main. Ils ont reçu des gens à la Gare du Nord, qui les ont emmenés avec eux. Les garçons, alors âgés de 16 ou 17 ans, étaient à l’avant, à distance, pour ne pas éveiller les soupçons, suivis des réfugiés. Les garçons les ont emmenés à l’entrée du métro où quelqu’un d’autre les a pris en charge et a guidé le groupe plus loin. Parfois, le groupe ne pouvait être composé que d’hommes, mais parfois il y avait aussi des femmes. S’ils n’étaient que des hommes, il y a de fortes chances qu’ils soient pilotes, s’il y avait des femmes, c’étaient des couples juifs.
Le 9 février 1944, un coursier du groupe hollandais-Paris est arrêté dans la rue par un service de police notoire qui travaille en étroite collaboration avec la Gestapo et est plein de traîtres français. Lorsqu’elle a été arrêtée, elle avait un carnet avec les noms et adresses. Elle a essayé de le jeter, mais la police l’a remarqué. L’un des policiers l’a regardé, a souri et a dit: "C’est exactement ce que nous recherchons."
Le carnet contenait le nom et l’adresse de Jean Caubo. Le 12 février 1944, il est arrêté avec sa famille. Après quelques jours, Mme Caubo et les enfants ont été libérés. Mais Jean a été retenu captif. Plus tard dans la soirée, il a été remis à la Gestapo. Il est successivement incarcéré à la prison de Fresnes, à la prison de Romainville, à la prison de Compiègne, au camp de concentration de Natzweiler-Strutthof, au camp de concentration de Dachau, au camp de concentration d’Ottobrunn et au Außenkommando Dautmergen / Schoemberg, où il succombe le 13 février 1945.

Chasse au trésor après la guerre

Le dernier contact que quelqu’un de sa famille ait eu avec Jean a été lorsque son fils Henri, 17 ans, a été autorisé à parler à son père pendant cinq minutes à la prison de Compiègne. Jean est entré dans la pièce entre deux soldats armés. Son Henri a dû rester bref et a dit à Jean que sa femme Marie était décédée dans un attentat.
Le frère aîné de Jean, Jos, mon père, qui vivait aux Pays-Bas, avait promis à son frère avant la guerre qu’il s’occuperait de la famille si quelque chose arrivait à Jean. Après la libération, il a commencé des enquêtes effrénées pour obtenir des informations. Il ne savait pas si Jean Caubo était vivant ou s’il était mort. Aux Pays-Bas, personne ne savait même que Jean avait été arrêté. Personne ne savait comment allait le reste de la famille.
La première trace était une lettre d’un camarade prisonnier de Jean, un certain M. van Beek, datée du 22 août 1945. Elle disait que Jean Caubo était décédé vers la fin de 1944 et que les enfants étaient encore en vie. Entre autres choses, Van Beek a écrit: "Jean était un grand ami à nous pendant notre captivité et son optimisme a toujours été une inspiration pour nous. Il a gardé notre moral élevé. Mais malheureusement, il n’a pas pu voir la fin. " La date du décès n’était pas correcte. Mais cela se comprend dans un camp de concentration où vous perdez le contrôle des mois et des jours.

Prends soin des enfants

Le 28 septembre 1945, Jos fut officiellement informé par la Croix-Rouge néerlandaise que son frère Jean était décédé le 13 février 1945 au camp de concentration de Dautmergen. Il n’avait que 53 ans. Le 16 octobre 1945, un autre prisonnier, Bert Spierings, un Belge, rendit visite à Jos Caubo pour lui dire également que Jean Caubo était mort. Il a fallu plus d’un an aux autorités pour accepter officiellement sa mort et achever les formalités administratives.


Photo : Jean Michel Caubo

Le 11 février 1947, Jos a tenté d’amener le corps de Jean aux Pays-Bas pour un enterrement officiel, mais il n’a jamais été retrouvé.
Prendre soin des enfants est maintenant discuté. Il y avait une grande incertitude quant à ce qui leur était arrivé. En raison de la guerre, il n’y a eu aucun contact entre les familles en France et aux Pays-Bas depuis cinq ans. Jos a essayé immédiatement après la guerre d’obtenir un passeport et un visa pour la France. Le 15 novembre 1945, six mois après la fin de la guerre, il a finalement reçu les papiers nécessaires. Il a fait le nécessaire pour avoir les enfants aux Pays-Bas. Il a pris contact avec le vice-consul à Paris ainsi qu’avec Jean Weidner, le chef du groupe Résistance. Ils l’ont aidé et ont fait tout ce qu’ils pouvaient.
Les deux garçons sont allés aux Pays-Bas. Leur sœur Jeannine a préféré aller en Belgique, au frère de sa mère. Les garçons sont arrivés aux Pays-Bas en décembre 1945. Ils sont restés aux Pays-Bas et ont été officiellement adoptés en 1947 par Jos et sa femme. Jeannine est restée avec son oncle et sa tante en Belgique après de nombreux tracas juridiques.

Musée de l’Holocauste

Les jumeaux sont maintenant entrés dans le service militaire. Henri a rejoint la marine; Josy aux Hussards de Boreel. Tous deux ont été envoyés aux Indes néerlandaises pour lutter contre les combattants de l’indépendance. Après l’Inde, Josy est retourné à Paris, sa ville natale. Le 21 juillet 1953, la veille de son mariage, lui et cinq autres personnes sont décédés dans un tragique accident d’avion. Après son retour des Indes aux Pays-Bas, Henri épouse Corrie Eestermans. Il n’a vu aucun avenir pour lui et sa famille aux Pays-Bas et a émigré aux États-Unis en 1957. Il y est décédé en 2008. Jeannine s’est mariée en Belgique et y est restée. Elle est maintenant veuve.
Jean Caubo a reçu plusieurs prix français, américains et néerlandais à titre posthume. Il est honoré sur les monuments aux morts aux Pays-Bas et en France.
Il y a environ sept ans, j’ai visité le musée de l’Holocauste à Washington, DC. Soudain, j’ai vu une photo de Jean Weidner. Mon souffle s’est arrêté. C’était l’homme de la résistance avec qui Jean Caubo avait travaillé! Sur cette photo, il a été honoré d’avoir sauvé 800 Juifs et 200 pilotes alliés. Il le méritait. Mais je pensais que Jean Caubo méritait également cet honneur.
Je suis le cousin de Jean Caubo et j’essaie de le faire honorer par Yad Vashem en Israël depuis des années. Je me sentais optimiste qu’il avait les qualifications. Mais j’avais tort. Nous avons été rejetés par Yad Vashem trois ou quatre fois. Je dois arriver de Yad Vashem, avec des témoins vivants disant que Jean Caubo a sauvé les Juifs - après 65 ans!
Il y a environ un an, nous avons trouvé un témoin juif survivant. Cependant, cette fois, la demande a été rejetée car il n’était pas prouvé que Jean Caubo était au courant du fait qu’il sauvait des Juifs, car l’organisation pour laquelle il travaillait aidait également les réfugiés non juifs.

Reconnaissance par Yad Vashem

En l’absence de témoins, une autre façon d’obtenir la reconnaissance de Yad-Vashem est de fournir des papiers prouvant que Jean a sauvé les Juifs. Adolescent en 1945, j’ai entendu une conversation entre mon père et ses frères au service commémoratif. Un des frères a demandé pourquoi Jean avait été arrêté. Mon père a dit: "Il a aidé les Juifs et les pilotes à s’échapper." De plus, avant sa mort, son fils Henri a déclaré qu’il avait aidé des groupes de personnes, souvent des femmes, donc il s’agissait de couples juifs, car les pilotes voyageaient sans femmes.
J’ai obtenu l’aide d’un médecin d’Amsterdam, qui sait comment Yad Vashem, qui peut être bureaucratique, fonctionne. Mais jusqu’à présent sans succès. Yad Vashem reconnaît que Jean Caubo mérite le crédit d’un combattant de la résistance, mais il est nécessaire de prouver qu’il a consciemment aidé les Juifs. J’ai essayé de joindre Jean Weidner. Mais il est mort en 1995. Y a-t-il quelqu’un parmi les lecteurs qui se souvienne de leurs parents? Un homme sympathique qui les a aidés à Paris? Yad Vashem veut avoir des témoins et je veux m’assurer que mon oncle, qui a donné sa vie pour la liberté de tant de personnes, obtient la reconnaissance qu’il mérite.

Harry Caubo
Ivins, Utah


topback

Lista de links 2ª Guerra Mundial e Resistência

Limburgse monumenten vertellen 1940-1945 Pagina is in het Nederlands
83

Memorial digital dos nomes do Oranjehotel Pagina is in het Nederlands
É uma das perguntas mais freqüentes: Quem foi preso no Oranjehotel? Infelizmente, não há uma lista completa de todos os prisioneiros. Uma grande parte dos registros prisionais foi destruída pelos ocupantes alemães pouco antes da libertação.
Veja também Oranjehotel & Waalsdorpervlakte82

Jan van Lieshout, Het Hannibalspiel Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Um jogo sinistro durante a Segunda Guerra Mundial do serviço de contra-espionagem do Kriegsmarine (Marineabwehr), que levou à queda de três grupos de resistência holandês-belga, ISBN 10: 9026945744 ISBN 13: 978902694574880

Campo de Honra de Loenen Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Mais de 3.900 vítimas de guerra estão enterradas no Campo de Honra de Loenen e incluem aqueles que perderam suas vidas em diferentes lugares ao redor do mundo devido a várias circunstâncias. Há militares, membros da resistência, pessoas que escaparam da Holanda e foram para a Inglaterra durante os primeiros anos da Segunda Guerra Mundial para juntar-se aos Aliados («Engelandvaarders»), vítimas de represálias e trabalhos forçados e …79

Markante feiten in Limburg tijdens de Tweede Wereldoorlog Pagina is in het Nederlands
Eventos memoráveis em (a província belga de) Limburg durante a Segunda Guerra Mundial
Qualquer pessoa que pense que quase não houve resistência na parte da Bélgica de língua neerlandesa, deve ler este documento. A ênfase é dada à resistência armada. Autor: Mathieu Rutten.78

Stichting Struikelstenen Valkenburg Pagina is in het Nederlands
45 judeus que foram deportados de Valkenburg não retornaram. A Stichting Struikelstenen Valkenburg «Fundação pedras-obstáculo» foi fundada para colocar os chamados Stolpersteine no pavimento em frente às casas das quais os judeus de Valkenburg assassinados foram deportados, em sua memória. Com uma lista completa.
Veja também Stolpersteine na Wikipedia.77

Roermond cidade da frente Pagina is in het Nederlands
Uma série de histórias de Eric Munnicks sobre os últimos meses da guerra.
Veja também o outro contos de guerra dos Arquivos Municipais de Roermond. Infelizmente, não há tradução disponível. 76

Limburg 75 jaar vrij Pagina is in het Nederlands
75

Belgium WWII Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page disponible en Français;
Uma plataforma virtual na Bélgica e seus habitantes durante a Segunda Guerra Mundial74

Antigo campo de concentração Natzweiler-Struthof, Alsácia Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Centro Europeu para combatentes deportados da resistência. Campo e museu73

As vítimas judaicas do nacional-socialismo em Colônia | A–Z Seite auf Deutsch verfügbar
72

Centro de documentação sobre o nazismo na cidade de Colônia Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Visita virtual do museu e do memorial em 8 idiomas, entre eles hebraico, francês e espanhol71

Nationaal Monument Kamp Vught Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
O lugar comemorativo Nationaal Monument Kamp Vught está localizado em parte do antigo campo de concentração SS-Konzentrationslager Herzogenbusch, mais conhecida como Kamp Vught (janeiro de 1943 a setembro de 1944).70

The Margraten Boys - Sobre o Cemitério de Guerra Americano dos EUA Page available in English
Angustiante e redentora, esta é a história de um sistema único de ‘adoção’. Por gerações, as famílias locais, agradecidas pelo sacrifício de seus libertadores da ocupação nazista, cuidam não apenas dos túmulos, mas também das memórias de mais de 10.000 soldados americanos no cemitério de Margraten, na Holanda.
E-book gratuito de Peter Schrijvers, infelizmente apenas em inglês. Outros e-books deste autor sobre a Segunda Guerra Mundial, em inglês e holandês:: https://www.google.de/search?hl=de&tbo=p&tbm=bks&q=inauthor:%22Peter+Schrijvers%2268

O Monumento Judaico Pagina is in het Nederlands Page available in English
Toda vítima do Holocausto que foi assassinada é memorizada no Joods Monument com um perfil pessoal. O Monumento Judaico não é apenas adequado para pesquisar e comemorar. Você pode complementar o monumento com fotos, documentos e histórias, fazendo conexões familiares e adicionando membros da família. Para fazer uma chamada e entrar em contato com outros usuários. Você também pode adicionar informações sobre pedras de tropeço e outros links externos importantes.67

Quando os mineiros entram em greve contra os ocupantes alemães Pagina is in het Nederlands
A greve nas minas de Limburgo começou em 29 de abril de 1943. A carga de trabalho aumentou e aumentou. Os primeiros jovens holandeses foram forçados a trabalhar na Alemanha. A razão imediata foi a ordem do general Christiansen de prender todos os prisioneiros de guerra liberados do exército holandês e transportá-los para a Alemanha. A greve foi reprimida por execuções.66

Perseguidos em Limburgo Pagina is in het Nederlands
Judeus e Sinti em Limburgo holandês durante a Segunda Guerra Mundial
ISBN 978-90-8704-353-7
Dissertação de Herman van Rens em 22/03/2013, Universidade de Amsterdã, ligeiramente alterado
© 2013 Hilversum65

Ons verblijf in het dorp Mergel (dagboek) (Meerssen 1989) Pagina is in het Nederlands
Nossa estadia na vila de Mergel (diário, Meerssen 1989)
Joop Geijsen, de Meerssen, conta como ele e outros dois garotos se esconderam por um ano nas cavernas de calcário nos arredores de Meerssen, que mais tarde foi chamada de estalagem dos mergulhadores.
Até onde sabemos, esgotamos e só está disponível nas bibliotecas holandesas.64

Yad Vashem Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Instituto Internacional para a Memória do Shoah63

Beelden van verzet Pagina is in het Nederlands
Como cada geração lida de maneira diferente com o passado da resistência
Se você pode ler holandês, pode encontrar o link para download deste ensaio de Sander Bastiaan Kromhout
Publicado 2018 pelo Comitê Nacional 4 em 5 de maio
Edição impressa ISBN 9077294244.62

Centro Histórico Regional de Limburgo Pagina is in het Nederlands Page available in English
O Limburgo holandês possui inúmeras instituições especializadas em arquivos que preservam fontes históricas relevantes sobre a Segunda Guerra Mundial. No entanto, nem sempre é claro para o público para quais informações ele pode ir aonde. Os arquivos têm áreas de trabalho sobrepostas, organizações e pessoas foram ativas no passado em diferentes áreas e em diferentes campos. Por isso, muitas vezes leva muito tempo para encontrar o lugar certo para encontrar informações.
Aqui você pode pesquisar, mas também compartilhar seus documentos com outras partes interessadas. Isso pode ser feito doando-os a arquivos ou museus existentes ou fazendo cópias digitais dos documentos ou imagens disponíveis.61

Mortes de guerra em Nijmegen 1940 - 1945 Pagina is in het Nederlands
Com função de pesquisa60

Fundação Monumento para a Resistência Holandesa Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English Page disponible en Français;
Nomes de combatentes da resistência na Holanda e colônias durante a Segunda Guerra Mundial59

Resistência durante a guerra de 1940-1945 Page disponible en Français;
É principalmente a rede «Clarence», cujo fundador foi Walther Dewez; evocados também são os nomes de vários agentes de Vise e Fourons que fizeram parte desse movimento.58

Pessoas caídas da resistência em Maastricht Pagina is in het Nederlands
Uma breve descrição e uma longa galeria de retratos57

Stichting Herinnering LO-LKP Pagina is in het Nederlands
A fundação para o lembrete de LO-LKP quer aumentar a conscientização sobre a história da resistência por parte das organizações LO e LKP. Para esse fim, ela disponibiliza o conteúdo de seu livro memorial e muitos documentos originais para o leitor interessado em formato digital.56

O Genocídio Esquecido – O destino dos Sinti e Roma Pagina is in het Nederlands Seite auf Deutsch verfügbar Page available in English
Disponível em Română, English, Nederlands, Deutsch, Polski, Hrvatski, Magyar55

1944-2019 ⇒ Limburgo do Sul é libre 75 anos! ⇐ Pagina is in het Nederlands
Uma visão geral das atividades no Limburgo de Sul em torno deste aniversário memorável em setembro. É comemorado em todo município.54

Curta-metragem americana histórica sobre a pousada dos mergulhadores. Pagina is in het Nederlands
Um filme mudo, filmado por uma equipe dos EUA após a libertação de Valkenburg. A primeira parte foi reencenada, com a ajuda da resistência de Valkenburg. Mostra como as pessoas se escondendo (mergulhadores) foram levadas para a pousada. O homem do chapéu é sempre Pierre Schunck. O filme começa em sua casa em Plenkertstraat, Valkenburg. O papel do policial na moto no início não é totalmente claro. De acordo com o texto que acompanha, este é um mensageiro.53

Cartões de identidade na Segunda Guerra Mundial Pagina is in het Nederlands
Sobre cartões de identidade holandeses na Segunda Guerra Mundial, bem como imagens de carteiras de identidade em combinação com outros documentos e dados genealógicos e pessoais, incluindo histórias de vida.49

Pedra memorial para os combatentes da resistência Coenen e Francotte Pagina is in het Nederlands
Em frente ao Monumento da Resistência Provincial em Valkenburg. Aqui os lutadores subterrâneos Sjeng Coenen e Joep Francotte foram assassinados em 5 de setembro de 1944, pouco antes da libertação de Valkenburg.48

Memorial de resistência da província holandesa de Limburgo Pagina is in het Nederlands
Todos os anos, no dia 4 de maio, acontece a cerimônia de comemoração dos mortos desta província. Enquanto isso, os veteranos também não estão mais entre nós.47

Chamada para os moradores de Valkenburg aan de Geul Pagina is in het Nederlands
Em 17 de setembro de 2019, será 75 anos atrás que a cidade e todas as aldeias do atual município de Valkenburg aan de Geul foram libertadas.
Para comemorar a libertação e exibir o tempo de guerra com a maior precisão possível, o Museum Land van Valkenburg está à procura de histórias pessoais, testemunhas oculares e memórias tangíveis.
De todas essas histórias, materiais, fotos, filmagens e equipamentos, estamos organizando uma exposição de visão única e completa possível sob o nome «We Do Remember»46

Rolo de honra dos caídos, 1940 - 1945 Pagina is in het Nederlands
Um site encomendado pela segunda câmara holandesa (Câmara dos Representantes). O Quadro de Honra de Fallen 1940-1945 inclui aqueles que caíram como resultado de resistência ou como soldado.45

Grenzeloos verzet Pagina is in het Nederlands Page disponible en Français;
Resistência sem fronteiras – De monges espionadores, linhas de fuga e do «jogo Hannibal» 1940-1943
ISBN 9789056220723
Paul de Jongh descreve em detalhes uma linha de fuga da Holanda para a Bélgica. Estudo de caso único sobre a resistência na Segunda Guerra Mundial em ambos os lados da Bélgica- Fronteira holandesa. O foco está no lado belga. Estende o livro de Cammaert, especialmente quando se trata do grupo Erkens em Maastricht.44

A frente escondida Pagina is in het Nederlands Page available in English
História da resistência organizada na província holandesa de Limburg durante a Segunda Guerra Mundial
Tese de doutoramento, 1994, por CAMMAERT, Alfred Paul Marie.
O livro completo em holandês, com resumo em inglês, em o site da Universidade de Groningen.
Literatura principal!43

Forgotten History – Pierre Schunck, Resistance Fighter Page available in English
História esquecida – Pierre Schunck, combatante na resistência42

Segunda Guerra Mundial no sul de Limburgo Pagina is in het Nederlands
Muitas fotos ordenadas por município. Para Valkenburg: muitas fotos do internato nazista para o Reichschule der SS (ex-convento dos jesuítas) e dos dias de libertação, por Frans Hoffman.40

Netwerk Oorlogsbronnen (NOB) Pagina is in het Nederlands
Rede de Fontes na Segunda Guerra Mundial (NOB)
Pesquise em 9 milhões de documentos, filmes e imagens sobre e da Segunda Guerra Mundial na Holanda.39

Instituut voor oorlogs-, holocaust- en genocidestudies Pagina is in het Nederlands Page available in English
Instituto de Estudos sobre Guerra, Holocausto e Genocídio
Questões relacionadas à violência de guerra geram muito interesse da sociedade e exigem pesquisas acadêmicas independentes. A NIOD conduz e estimula essas pesquisas e suas coleções estão abertas a todos os interessados.38

Limburg gaf joden WOII meeste kans Pagina is in het Nederlands
Os judeus holandeses tinham a melhor chance de se esconder e sobreviver ao Holocausto na província de Limburgo. Isso é evidente na dissertação sobre a perseguição de judeus e Sinti em Limburg durante a Segunda Guerra Mundial pelo historiador de Beek, Herman van Rens, na Universidade de Amsterdã.
Comprar
Mais informações em holandês36

Tweede Wereldoorlog en bijzondere rechtspleging Pagina is in het Nederlands
Sobre os julgamentos contra os holandeses que colaboraram com os ocupantes: A chamada administração especial da justiça. Esta página mostra o caminho. Aqui você encontrará fotos, palavras-chave mais usadas, referências a arquivos interessantes, índices, sites, histórias pessoais e guias de pesquisa.35

Nederlands Auschwitz Comité Pagina is in het Nederlands
34

Segredo Exército Zona II / Limburgo Pagina is in het Nederlands
Sobre a tentativa fracassada de montar um exército guerrilheiro completo em Limburg belga. Use o tradutor embutido20

resistência em Enschede Pagina is in het Nederlands Page available in English
19

30th Infantry Division Old Hickory Page available in English
Libertadores do Sul de Limburgo na Holanda17

Bond van Oud-Stoottroepers en Stoottroepers Pagina is in het Nederlands
16

O subterrâneo holandês e os Stoottroepers Page available in English
Os Stoottroepen consistiam dos antigos combatentes resistentes que entraram no exército holandês após a libertação de Limburg, para participar da guerra contra o fascismo.15