|
|
|
|
|
|
Oorlogsmonument in Aken-Eilendorf
Limburg 1940-1945,
Hoofdmenu
 |  |  |
Jef van Laar
(H.J.R.)
∗ 16-02-1921 Stokhem † 15-08-2004 Margraten (83)
- Ambtenaren - Onderduikershulp L.O. - Duikhoofden - Margraten - Overlevenden -
- Dr. F. Cammaert, Het Verborgen Front – Geschiedenis van de georganiseerde illegaliteit in de provincie Limburg tijdens de Tweede Wereldoorlog. Doctorale scriptie 1994, Groningen
6. De Landelijke Organisatie voor hulp aan onderduikers, p.684 - 1. https://www.openarchieven.nl/
2. www.rijckheyt.nl/
3. https://www.detelefoongids.nl/ - De Margraten Boys
The Margraten Boys: How a European Village Kept American Liberators Alive - Meer in het verhaal Verzet in Valkenburg
- Wikipedia NL: Jef_van_Laar
In Het verborgen front schrijft Fred Cammaert over een lokaal contactpersoon (duikhoofd) van de L.O. in Margraten met de naam J. van de Laar. [1]
Over een persoon met die naam is niets te vinden. Zelfs de familienaam Van de Laar staat bij Margraten niet in de archieven of het telefoonboek. [2]
Waarschijnlijk heeft Pierre Schunck, de bron van Cammaert voor wat betreft het rayon Valkenburg van de LO, dus de gemeenteambtenaar en onderduikershelper Jef van Laar bedoeld.
Vanuit zijn functie als gemeenteambtenaar in Margraten hielp hij Nederlandse burgers ontsnappen aan de Nazi’s. Hij gaf valse identiteitsbewijzen uit aan honderden vervolgde Nederlandse mannen en vrouwen. Hierdoor wisten zij aan de concentratiekampen te ontsnappen.
Ook was hij nauw betrokken bij de stichting van de Amerikaanse Begraafplaats Margraten. [5]
Meer over die enige overgebleven militaire begraafplaats van de VS en het unieke adoptiesysteem. Lees daarover het boek De Margraten Boys. [3]
Van Laar was blijkbaar een organisatietalent. Hij werd rond 1952 de gemeentesecretaris van Eijsden, was vanaf 1964 burgemeester van Cadier en Keer, vanaf 1969 werd hij daarnaast burgemeester van Gronsveld en vanaf midden 1970 was hij ook nog ongeveer een jaar waarnemend burgemeester van Eijsden. Bij de Limburgse gemeentelijke herindeling van 1 januari 1982 ging hij met pensioen. [5]
Voetnoten