|
|
|
|
|
|
Oorlogsmonument in Aken-Eilendorf
Limburg 1940-1945,
Hoofdmenu
 |  |  |
Gerardine Peusens
(Paulina Jacobina Gerardine)
∗ 23-02-1926 Valkenburg † 16-04-2021 Valkenburg (95)
- Onderduikershulp L.O. - Koeriers van het verzet - Valkenburg - Overlevenden - Verzetsvrouwen -
- tracesofwar.nl Verzetsherdenkingskruis
- dedokwerker.nl wo2 onderscheiding aanvragen
- Meer in het verhaal Verzet in Valkenburg
De foto hiernaast is ons door familie toegestuurd.
Gerardine Peusens was een zus van Els Peusens. Zij werkten allebei in het onderwijs.
Pierre Schunck schrijft in zijn aantekeningen over het verzet in Valkenburg: Wielke Cremers en de gezusters Peusens traden op als koerier. [3]
In het rayon Valkenburg van de L.O. waren er alleen vrouwelijke koeriers. Die vielen minder op en werden de de Duitsers niet in staat geacht, verzet te plegen. Voor meer over de koeriers van het verzet, klik op de link hierboven.
Uit de onderstaande kennisgeving van de familie ter gelegenheid van haar overlijden blijkt, dat zij tijdens de oorlog zwaar en langdurig ziek werd. Toen hebben de andere koeriersters haar werk natuurlijk overgenomen. Haar verdienste is er niet minder om.
Wij citeren die kennisgeving hieronder als geheel. Die is ons door familie toegestuurd.
Zij schreven er nog het volgende bij:
Gerardine is bijna haar hele werkzame leven directrice van de huishoudschool in Meerssen geweest. Ze was afgestudeerd als huishoudkundige in Leiden.
Maar bovendien dit:
Het heeft zowel Gerardine als Els hun hele leven veel pijn gedaan dat zij, als enigen geen erkenning van Nederland of België gekregen hebben over hun rol in de oorlog. Zij hadden de Belgische nationaliteit waardoor ze niet erkend werden en wel voor de talloze Nederlandse mensen werk verricht hebben.
Misschien is dat wel de reden, waarom hierover in de kennisgeving van het overlijden van de beide zussen niet of nauwelijks wordt gerept, zie hieronder.
Het schrijnende is, dat er een mogelijkheid tot erkenning zou hebben bestaan. Het Verzetsherdenkingskruis werd 35 jaar na de oorlog op 19 december 1980 ingesteld om juist in deze behoefte te voorzien. Iedereen die kon aantonen, lid van het verzet te zijn geweest, had daar aanspraak op. Het is ook aan mensen toegekend, die niet de Nederlandse nationaliteit hadden. Het kon ook postuum worden toegekend. [1]
Maar het moest door de kandidaten zelf worden aangevraagd, of zoals in de praktijk vaak gebeurde, door familie, bij wijze van verrassing. Wie niet wist dat er zoiets bestond, kreeg het dus niet. En het Nationaal Comité Verzetsherdenkingskruis is opgeheven.
En nu? Er zijn velen, die niet wisten dat het bestond, er zijn veel nabestaanden die nog steeds graag een erkenning van de kant van de Nederlandse staat zouden willen hebben voor het feit, dat hun familielid zich met gevaar voor eigen leven voor onze vrijheid heeft ingezet.
Ga naar onze pagina over het Verzetsherdenkingskruis.php om te zien, of er voor de nabestaanden van deze „vergeten“ verzetsmensen nog een kans bestaat, alsnog erkenning te krijgen. Zie ook [2]
Maar onze erkenning hebben zij in ieder geval.
Weet u meer? Schrijf ons!
Hier volgt het grootste deel van de kennisgeving van haar overlijden door de familie:
De nestor van onze familie, Tante Gerardine, is in de gezegende leeftijd van 95 jaar rustig ingeslapen.
Zij werd in 1926 als jongste van de familie Peusens geboren. Na het internaat te Schimmert vervolgde zij haar studie in Leiden en bekwaamde zich als lerares huishoudkunde. Tijdens de oorlog kreeg zij last van T.B.C. en was zodoende lange tijd aan bed gekluisterd. Later werd zij benoemd als directrice van de nieuwe huishoudschool te Meerssen. Hier werkte zij met veel plezier tot aan haar pensionering.
Samen met haar zussen Annie en Els genoten ze van het leven. Reizen in de winter naar Garmisch-Partenkirchen, meermaals naar Canada en elke schoolvakantie erop uit. Van bezoekjes aan de schouwburg, tennissen en uit-eten, waarmee ze ook de nichten en neven verblijdde, genoot zij.
De eerste tegenslag kwam toen Anny in 1984 plotseling overleed. Samen met Els pakte ze het leven weer op en besloten naar een levensbestendige omgeving te verhuizen. In 2004 overleed Els en bleef Gerardine alleen achter. Steeds meer leeftijdgenoten vielen weg. Hier had ze veel moeite mee. Het leven hoefde voor haar niet meer. De gezondheid ging langzaam achteruit.
Voetnoten